Wat zijn trauma opstellingen?
Franz Ruppert heeft de Hellinger methode aangepast en een wetenschappelijke benadering gegeven, onder meer voor het behandelen van psychoses en schizofrenie (traumaopstellingen en opstellingen van ‘Het Verlangen’) mede gebaseerd op de aanwezigheid van zogenoemde spiegelneuronen in onze hersenen. Via deze spiegelneuronen staan wij in contact met wat er om ons heen gebeurt.
Volgens Ruppert kunnen opstellingen alleen met een zeker recht van spreken met ‘Hellinger methode’ aangeduid worden wanneer de begeleider zich uitsluitend oriënteert op het filosofische gedachtegoed van Bert Hellinger. Dit gedachtengoed vertrouwt onder meer op de beweging van de ziel en het begrip dat wij patronen uit ons systeem van herkomst mogelijk overnemen als gevolg van onze blinde liefde voor onze (voor)ouders.
De drie dimensies van systemisch werk volgens Ruppert 
- Het gezonde deel van de psyche
- Het getraumatiseerde deel van de psyche
- Het overlevingsdeel van de psyche
Rupperts benadering verschilt wezenlijk van het klassieke opstellingenwerk, omdat de cliënt vanaf het begin van de opstelling in de opstelling staat en een representant van zijn “Verlangen’ kiest.
In hoeverre de cliënt in staat is zijn verlangen te verwoorden, hangt af van de mate waarin hij verstrikt of getraumatiseerd is. Het verlangen bevat tevens de dosis traumagevoelens die de cliënt op dat moment aankan. Immers hoe kan een cliënt zijn verlangen verwoorden als dat voor hen betekent dat daarmee zijn loyaliteit aan het systeem van herkomst in het geding is?
Als gevolg van Ruperts verklaring dat de splitsing van de psyché een natuurlijk proces is om te kunnen overleven, wordt het mogelijk om te veronderstellen dat het bewust maken van opgeslagen trauma in onze psyché ook een helend mechanisme in werking kan zetten dat volledig buiten onze controle ligt. Deze hypothese biedt een onzichtbare dimensie aan systemisch werk.
Met het symbiose trauma raakt de meergenerationele psychotraumatologie aan een diep verankerd maatschappelijk taboe. De traumata van moeders worden namelijk benoemd als hoofdoorzaak van de psychische problemen van de kinderen. Daarmee krijgt het therapeutisch werk met patienten en clienten een duidelijke focus : het gaat niet om het oplossen van verstrikkingen in de familie of om verzoening met de ouders, maar meer om het praktisch en psychisch loskomen van getraumatiseerde ouders, en het doorbreken van symbiotische behoeften die iemand verstrikt houden in het familiesysteem. Belangrijk is hierbij de integratie van de eigen persoonlijkheidsdelen, die bij een symbiosetrauma en alle andere daarmee samenhangende traumata afgesplitst zijn.
Het algemene doel van deze therapie is dat mensen hun gezonde delen ontwikkelen en hun mogelijkheden vergroten om een autonoom en zelfverantwoordelijk leven te leiden. Daartoe is het noodzakelijk de wereld van de symbiotische illusies en alle andere overlevingsstrategieën te verlaten. Deze staan in contact met de traumatiserende realiteit in de weg, verhinderen dat iemand zichzelf begrijpt en blokkeren het contact van een mans met zichzelf en zijn omgeving. Daarbij is het van belang dat de mens zich noch in de buitenwereld, noch in zijn binnenwereld, tot slachtoffer of dader maakt, maar een gezonde psychische ontwikkeling op gang probeert te brengen.
Uit: Bevrijding van trauma, angst en onmacht. Franz Ruppert.