Perceptuele illusie.
Van zelf begoocheling naar zelf verwerkelijking.
Een systematisch opgelegde onwetendheid houdt de mensheid gevangen in een perceptuele dienstbaarheid. Als we onszelf willen bevrijden van deze tirannie, zal eerst de sluier van de perceptuele illusie moeten worden weggenomen.
Vrijheid is het openstellen van de geest voor een ruimerbewustzijn.
Dat wil zeggen dat de oproep- onderzoek alles en behoud het goede, meer dan ooit een levens nood zaak wordt voor de mens die ervaart dat het om iets anders gaat.
Dat ander ervaren we bijna allemaal in een of andere vorm als verlangen, als vermoeden van iets moois, volkomens, eeuwigs, het verlangen naar het zielen tehuis, naar het nirwana of het paradijs.
Alles wat je denkt, zegt, doet, ben je zelf en de vruchten ervan vallen je in de schoot.
Zonder moed geen vrijheid.
Moed om te herkennen, moed om te dwaalleren en vergissingen af te kappen. Moed om zich af te keren van het verkeerd aangename, moed ook om de gevolgen van deze afkering op zich te nemen, in het zekere weten dat dit de enige weg tot vrijheid kan zijn.
Het belangrijkste is dat de dingen die een blijvend effect op je hebben, diepgaande gevoelens, vervelende ervaringen, tegenslagen, intens geluk – beproevingen of geweld die in de samenleving of in jouw wereld erin hakken – je zo diep kunnen raken dat ze in de genen worden geperst, vervolgens van generatie op generatie worden doorgegeven en zodoende degenen vormen die nog niet geboren zijn. Dat is een natuurwet. Ze dragen het enthousiasme, de herinneringen, ervaringen en tegenslagen van de ene ziel over naar de andere en op die manier leven sommigen van ons verder, lang nadat wij zijn verdwenen, zelfs helemaal vergeten. Het verleden zit dus altijd in ons. Het is onzichtbaar, geheimzinnig continent dat je soms in half – wakkere toestand tegenkomt. Een continent met bergen en zeeën die een constante invloed hebbenop het weer en de lichtstralen in je binnenste.
